Lusia z Tczewa to Luiza Latkowska, z domu Erben. Urodzona 4 października 1924 roku w Tczewie. W czasie Powstania Warszawskiego była sanitariuszką pod pseudonim: "Lusia".

Luiza Latkowska wychowała się i dorastała w przedwojennym Tczewie w rodzinie katolicko - ewangelickiej. Dziadek "Lusi" był Czechem wyznania katolickiego, natomiast babcia była ewangeliczką. To po niej ojciec Luizy Erben został ewangelikiem, podkreślając jednocześnie, że jest przede wszystkim Polakiem. Edward Erben był szanowanym naczelnikiem warsztatów kolejowych. Ze względu na nasilające się pogłoski o wojnie, ojciec wysłał Luizę wraz siostrą Urlyką do swojej ciotki, do Bydgoszczy. Widmo wojny było coraz bliżej, więc po pewnym czasie rodzice zabrali siostry z powrotem do Tczewa. To miasto, w którym mieszkało wielu Niemców, z których część twierdziła, że należy ono do Niemiec. Obywatele pochodzenia niemieckiego mieli swoje gimnazjum, do którego uczęszczali tylko uczniowie ich narodowości. W każdą niedzielę odbywała się msza w kościele, prowadzona w języku niemieckim dla tak zwanych Deutsch katolików w Tczewie. Na okres wojny cała rodzina Latkowskiej przeniosła się do Warszawy, do mieszkania ciotki, na ulicy Śniadeckich. Ojciec Luizy Latkowskiej w został zesłany na Sybir, spędzając tam dziewięć lat. W domu pojawił się schorowany, zaniedbany i wkrótce też zmarł. Mama "Lusi" dożyła 96 lat. Oboje są pochowani na cmentarzu przy ulicy Młynarskiej. 

Lusia - powstańcza historia młodej dziewczyny z Tczewa

Luiza Latkowska przybywając do stolicy, nie przypuszczała, że stanie się uczestniczką Powstania Warszawskiego. Za namową kuzyna Janka Olszewskiego oraz kolegi Janka Przygockiego, którzy byli w ruchu oporu, zgłosiła się na ochotnika i dostała legitymację. Na początku koleżanka nauczyła ją obsługiwać centralę, a po zbombardowaniu przez Niemców budynku, w którym się mieściła i przeniesieniu na ulicę Koszykową, została sanitariuszką. Stanowiła część grupy I Obwodu Śródmieście. Miała tylko dwadzieścia lat, a musiała udźwignąć ciężar niesienia pomocy osobom, które były ranne w wyniku nalotów i wybuchów bombowych. Nawet po wojnie miała w pamięci twarze ludzi, którzy przy niej umierali. Jej pierwszy szpital mieścił się przy ulicy Koszykowej. Potem były kolejne, na Śniadeckich i na Jaworzyńskiej. Ten ostatni był ewakuowany do Lubeki, a "Lusia" pozostała w stolicy i roznosiła meldunki. Po upadku Powstania Warszawskiego Luiza Latkowska była przetrzymywana wraz z innymi uczestnikami w pustych halach fabryki Ursusa. Stamtąd trafiła do Niemiec, do obozu przejściowego w Spelle, który znajdował się osiemdziesiąt kilometrów za Oberhausen. Po pewnym czasie udało jej się uciec i wrócić do Polski, do Łodzi. Ukrywała się tam do momentu wyzwolenia. Zwiedzając Muzeum Powstania Warszawskiego, w którym znajdują się wspomnienia i zdjęcia Lusi, warto zrobić sobie przerwę na sprawdzenie wyników rozgrywek sportowych na stronie bet.pl

Dramatyczne losy sanitariuszki "Lusi z Tczewa" zostały spisane i przekazane do Muzeum Powstania Warszawskiego w Warszawie. To jedna z wielu młodych bohaterek Powstania, które dzielnie walczyły w stolicy okupowanej przez niemiecką armię.